Αναρωτιόμαστε γιατί οι ελληνικές πόλεις δεν διαθέτουν όσα καλά και χρήσιμα για κατοίκους οδηγούς ή πεζούς διαθέτουν οι ευρωπαικές πόλεις, αναρωτιόμαστε γιαιτί η αισθητική τους είναι χαμηλότερου επιπέδου αι για το ότι είναι πίσω στις εξελίξεις. Η απάντηση είναι απλή και φανερή στις παραπάνω φωτογραφίες: Δρόμος σύγχρονος ( σύγχρονο το λέμε μόνο στα χαρτιά γιατί στην ουσία πιο αναχρονιστικοός δρόμος από αυτόν δεν υπάρχει Ευρώπη) η Ελευθερίου Βενιζέλου που δόθηκε στην κυκλοφορία Δεκέμβρη του 2009 με Γενάρη του 2010 πέραν των πολλών αναχρονισιτκών λαθών (διαχγωρισιτκή νησίδα απαγορευτική για πεζούς , απουσία πεζογεφυρων και κυκλικών κόμβων αντί των φαναριών και απουσία πρασίνου και άλλων) κατασκευάστηκε και δόθηκε στην κυκλοφορία χωρίς να μεριμνήσει για την βελτίωση της κίνησης των ίδιων των κατοίκων ή ποδηλατών αφού δεν διαθέτει καμία ποδηλατολωρίδα όπως θα γινόταν σε έναν αντίστοιχο δρόμο μιας ευρωπαικής πόλης.
Το χειρότρο είναι ότι είανι σχεδόν σίγουρο οτι κανείς από τους εμπνευστές της ιδέας δεν θα μπήκε στον κόπο να σκεφτεί " μήπως να φτιάχναμε και μια ποδηλατολορίδα για τους ολοένα και αυξανόμενους ποδηλάτες της Πάτρας;"/. Όσο φτιάχνουμε δρόμους και πόλεις δίχως σχέδιο για το μέλλον και δίχως να λαμβάνουμε υπόψη τους ίδιους τους κατοίκους και τις σύγχρονες εξελίξεις στον αστικό σχεδιασμό ( άν και στις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες αυτά ήταν δεδομένα από την δεκαετία του '60 και του '70 και εδώ ακόμα τα ψάχνουμε)
Έτσι γίνονται συνήθως τα πράγματα όταν δεν πιέζουμε και δεν απαιτούμε σωστές υποδομές από τους ιθύνοντες, όταν αδιαφορούμε πλήρως για τους πεζούς και τα ΑΜΕΑ, για τους ηλικιωμένους και τους νέους που κινούνται κυρίως ως πεζοί, ειδικά στο κέντρο της Πάτρας, αλλά και σε άλλες πόλεις. η γνώμη μου; Εμείς φταίμε! Δίνουμε τη θέση σε κάποιον αρκετά "παλιό" για λάθη, όπως αρχικά πιστεύουμε αλλά επίσης για πρωτοπορία, για σύγχρονη δράση, συμβαδίζουσα με τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας. Κανείς δε λέει όχι σε μια μελέτη με όραμα και ιδέες, κανείς δεν αρνείται τη σκληρή δουλειά όταν ξέρει ότι έτσι βοηθάει (και ευχαριστεί) τους δημότες του, όταν γνωρίζει ότι το έργο του θα μείνει πίσω και θα καλύψει για πολλά χρόνια τις υπάρχουσες ανάγκες. Νέοι άνθρωποι υπάρχουν, με πολλή όρεξη και απαράμιλλο σθένος να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους. Γιατί πονάω και αγαπώ την πόλη μου σημαίνει τη φροντίζω. Κινητοποίηση λοιπόν των νέων να ασχοληθούν με τη διαμόρφωση των χώρων, να ζητήσουν αλλαγές που θα τους δώσουν αυτό που τώρα θα θελαν "να είχαν" , μόνη διέξοδος και σε μια εποχή όπου κρίση εντοπίζεται σε όλα τα σημεία...
ΑπάντησηΔιαγραφή